İçimdeki Çocuk

Bugün; Ruhuma çizdiğim tabuları, çiçeklenecek duygularımı kapatan çerçevelerimi düşündüm. Neden? Ne için yapıyordum bunu? Hayatın harika minik anlarını kaçırmak istemiyordum. Yaşamın kendisi bir mucize ve sevgi doluyken neden çerçeveler vardı hayatımda? Bunu düşünerek, Birkaç nefes egzersizinden sonra ruhuma yaptığım minik bir meditasyon yolculuğunda karşılaştım onunla.. Köşede yapayalnız oturan bir çocuk vardı. Oldukça korkmuş, ürkmüş ve endişeliydi.. Yanına gittiğimde bana baktı ve korkuyorum dedi. Şimdiki halim, çocuk olan halimin yanında şefkatle onu bir anne edası ile dinliyordu. Tüm korkularını dile getirdi.. Kendime sarıldım ve korkmasına gerek olmadığını, her ihtiyacı olduğunda onun yanında olacağımı ve onu çok sevdiğimi ve hep seveceğimi söyledim.. Şimdi yalnızlığı giderelim artık ve benimle hep iletişimde kal sana çok değer veriyorum. Sen bensin ve kıymetlisin dedim.. Uzun uzun sevgi dolu sarılmalardan sonra bende hissettiği güveni ve koşulsuz sevgiyi kendi kalbimde hissettim.. Harika ve olağanüstü bir duyguydu. Meditasyonu tamamladığımda güne harika başladım. Artık çerçevelerimi nasıl kaldıracağım konusunda fikirlerim vardı.. Anı daha kaliteli yaşamak, sevgi enerjisini daha iyi hissetmek konusunda frekansım değişmişti.. İçimde bir şeyler “çok mutluydu” ve onun mutluluğu, beni bir çiçek kokusu gibi sarmıştı.. İşte sabahları kendime aynada söylediğim yeni cümlem; “Sevgili içimdeki çocuk, seni çok seviyorum. Bana her zaman güven, çünkü ben hep senin yanındayım.” Harika anlar geçirmenizi seçiyorum,